του Μωυσή Μπουντουρίδη
Όπως βλέπω αρχίζει η "Πρωτοβουλία των 58 για την Κεντροαριστερά"να μετεξελίσσεται σε "Πρωτοβουλία των 58 για την δημοκρατική προοδευτική παράταξη,"κάτι που για μένα μέηκς πέρφεκτ σενς. Εξ αρχής αναρωτιόμουν γιατί "Αριστερά"αλλά δεν έβρισκα καμιά απάντηση σε όσα διάβαζα. Το ζήτημα δεν είναι γλωσσολογικό, αλλά θέμα πολιτικής αντίληψης-κατανόησης κι έκφρασης-δημιουργίας πάνω σε ΚΑΘΑΡΕΣ εννοιολογικές βάσεις που ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις του σήμερα, επιδεικνύοντας την ικανότητα να δουν και να μιλήσουν με βάση ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ κι όχι πάνω σε μια κενή περιεχομένου πολιτικο-ιδεολογική συμβολική φαντασίωση.
Για να σας πω την προσωπική μου θέση, πρέπει να κάνω εξ αρχής σαφές το ότι δεν επιθυμώ να εμπλακώ ή να συμμετάσχω σε κάτι που παρουσιάζεται μέσα σε κάποιο λαϊκίστικο περιτύλιγμα. Εννοώ φυσικά την "αριστερά"και τους οποιουσδήποτε συνθετικούς όρους που την περιέχουν. Στο βαθμό που τυχαίνει να γνωρίζω προσωπικά κάποιους από τους πρωτεργάτες της κίνησης των 58 (παλιοί συμφοιτητές μου κι όχι "σύντροφοι"γιατί ΠΟΤΕ δεν ανήκα σε κάποιο κόμμα ή παράταξη κι ούτε τώρα στα γεράματά μου σκοπεύω να το κάνω), νομίζω, μπορώ να υποθέσω πώς αυτοί που ξέρω σκέφτονται: προτίμησαν τον λαϊκίστικο τρόπο έκφρασης της μεγάλης μελαγχολικής πλειοψηφίας των Ελλήνων (πχ., η "καλή αριστερά"της θλίψης και της παράιτησης απ'τη ζωή) για να μην παρεξηγηθούν οι ίδιοι περισσότερο αν χρησιμοποιούσαν την πολιτική ταυτότητα που τους χαρακτηρίζει (πχ., τη "σοσιαλδημοκρατία" - και μιλώ για 2-3 άτομα που τυχαίνω να τα ξέρω προσωπικά κι αρκετά καλά). Επειδή όμως πιστεύω ότι εδώ που βρισκόμαστε δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να εκφραζόμαστε και να δρούμε πολιτικά πέρα από μέσα από την καθαρότητα των απόψεων, το θάρρος για ρηξικέλευθες επιλογές και την ειλικρίνεια των προθέσεων, δεν μπορώ να υποστηρίξω την κίνηση των 58 έτσι όπως και κάτω από τα σύμβολα ή τις ιδεολογικές φαντασιώσεις με τις οποίες πρωτοπαρουσιάσθηκε. Ας ωριμάσει πρώτα και μετά βλέπουμε.
Και συνοψίζοντας τις επιφυλάξεις μου, να σας θυμίσω το Ιταλικό "παράδειγμα"που εσείς τουλάχιστον σαν παλιοί "αριστεροί"το γνωρίζετε πολύ καλύτερα από μένα τον ανέκαθεν εκτός πολιτικής. Λοιπόν, στο πείραμα της Ιταλίας πολλοί θέλουν να αναφέρονται στην φτωχή ρητορική των αερολογιών τους, αλλά εμένα τουλάχιστον δεν με πείθουν ότι το έχουν καταλάβει καλά. Στην Ιταλία, όταν διαλύθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα κι επέλεξε να συνεργασθεί και με άλλες δυνάμεις του σοσιαλιστικού αλλά και άλλων χώρων, πήρε την απλή και καθαρή ονομασία "Δημοκρατικό Κόμμα" (κι ο ευρύτερος συνασπισμός "Ελιά"). Το αν οι "αντίστοιχες" (τρόπος του λέγειν), σε γενικές γραμμές, πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα, που προέρχονται από το Σοσιαλιστικό Κίνημα, την Δημοκρατική Αριστερά κλπ. επιμένουν να ονομάζονται ΚεντροΑΡΙΣΤΕΡΟΙ, αυτό δεν σημαίνει ότι οι Ιταλοί του Δημοκρατικού Κόμματος και της Ελιάς ήταν ή είναι περισσότερο ΔΕΞΙΟΙ από τους ομοϊδεάτες Έλληνες. Απλώς σημαίνει ότι στην Ελλάδα υπάρχει μια εντελώς εθνολαϊκίστικη Αριστερά (ο ΣΥΡΙΖΑ), η οποία, όλα δείχνουν, εκτός απροόπτου θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές (και φυσικά δεν είναι ανεύθυνοι όλοι αυτοί που αντιπαρατίθενται στον ΣΥΡΙΖΑ αντιγράφοντας, μιμούμενοι τα αφελή συνιστωσοειδή ή κινηματοφανή οργανωτικά σχήματά του) και τον οποίο ΣΥΡΙΖΑ η κίνηση των 58 είναι υποχρεωμένη να αντιμετωπίσει, χωρίς όμως να έχει και την παραμικρή ελπίδα να τον ξεπεράσει τουλάχιστον δημοσκοπικά μέχρι να γίνουν οι εκλογές ή να προσελκύσει περισσότερους μετριοπαθείς πολίτες που ουσιαστικά τοποθετούνται στον μεσαίο χώρο (παρότι κανένας από τους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς στην Ελλάδα σήμερα δεν βγαίνει να διεκδικήσει ανοικτά και καθαρά, με συνέπεια και χωρίς μισόλογα την πολιτική αντιπροσώπευση αυτού του χώρου του ΚΕΝΤΡΟΥ). Με αποτέλεσμα, να αναπαραγάγεται έτσι αυτή η γελοία "αριστερή"μιζέρια του άγονου φανφαρόνικου-μικροεγωιστικού φανατισμού για το ποιος είναι ο καλύτερος ή ο λογικότερος ή ο μετριοπαθέστερος αριστερός, λες και το πρόβλημα της Ελλάδας σήμερα είναι το πόσο αριστερά ή δεξιά ή κέντρο βρίσκεται ή πρέπει να πάει.
Δηλαδή, τα γνωστά παραμύθια, μέσα από τα οποία γαλουχήθηκαν κι αχρηστεύθηκαν ολόκληρες γενιές. Όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω, έτσι όπως είναι αυτό το "πράγμα."Κι όπως σας είπα, αν κάποια στιγμή η διεκδίκηση του ΚΕΝΤΡΟΥ καταφέρει να γίνει μια ψυχή με καθαρό όραμα, μια καρδιά με ειλικρίνεια κι ένας ελεύθερος νους απαλλαγμένος από τα βαρίδια των δογματικών βεβαιοτήτων ή των λαϊκο-φαντασιακών χιμαιρών, ε τότε εδώ είμαστε, θα σας ξαναενοχλήσω με τις αυτονόητες περιττολογίες μου.
Γιώρς τρούλυ,
--Μωυσής