του Λεωνίδα Καστανά
Οι αλλαγές στη δημόσια διοίκηση που είτε γίνονται, είτε φημολογούνται επιβεβαιώνουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τα όσα γράφουμε και υποστηρίζουμε, μήνες τώρα. Είναι αλλαγές που επιχειρούνται με οριζόντιο, άναρχο και τυφλό τρόπο και μόνο μεταρρυθμίσεις δεν μπορούν να θεωρηθούν. Το κράτος είχε δυο τρόπους να αλλάξει. Είτε οργανωμένα, με αξιολόγηση δομών και προσωπικού, είτε άναρχα με οριζόντιες απολύσεις και κατάρρευση των υπηρεσιών του. Υπό το κράτος των πιέσεων των δανειστών επιλέγεται προφανώς ο δεύτερος, αφού επί ένα χρόνο το Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης έπαιζε κατενάτσιο και δεν δρομολογούσε τις απολύτως αναγκαίες δράσεις. Όπως οι μειώσεις μισθών και συντάξεων έγιναν οριζόντια και ως εκ τούτου άδικα, έτσι και η «αναδιάρθρωση» του Δημοσίου θα γίνει σε συνθήκες πανικού επιφέροντας ακόμα μεγαλύτερες απώλειες στην αποτελεσματικότητά του. Ο μόνος χαμένος θα είναι ο πολίτης.
Περισσεύουν πληροφορικάριοι στα σχολεία;Και βέβαια; Μήπως όμως λείπουν ταυτόχρονα χιλιάδες γραμματείς με αποτέλεσμα να επικρατεί χάος στις διοικητικές υπηρεσίες των σχολείων (ειδικά των ΕΠΑΛ), αλλά και των διευθύνσεων, ενώ η γραφειοκρατία καλά κρατεί; Θα απολυθούν χρήσιμοι άνθρωποι που φτιάχνουν βάσεις δεδομένων και είναι απαραίτητοι για τη λειτουργία και τη συντήρηση των συστημάτων; Με βάση την παλαιότητα; Ποιος αξιολογεί το έργο τους; Πότε και με ποια αξιόπιστη διαδικασία θα κριθούν αυτοί που πραγματικά δε χρειάζονται;
Υπάρχουν προβλήματα στο έργο της φύλαξης των σχολείων; Και βέβαια. Και η λύση είναι να απολυθούν οι σχολικοί «φύλακες»; Πως θα δουλέψει ένα σχολείο χωρίς θυρωρό; Θα ανοίξουμε τις πόρτες και «μπάτε σκύλοι αλέστε»; Ποιος θα προστατέψει τη δημόσια περιουσία από κλέφτες, καταληψίες ή βάνδαλους; Αν μέχρι τώρα η φύλαξη ήταν πλημμελής, η λύση είναι η πλήρης διάλυση;
Είναι γνωστό σε όλους ότι οι η Δημοτική Αστυνομία έλαμπε διά της απουσίας της. Είναι σίγουρο όμως ότι δεν χρειάζεται; Όλος ο πολιτισμένος κόσμος έχει τέτοια αστυνομία. Είναι γνωστό ότι οι περισσότερες δημοτικές αρχές αδιαφορούν για τη λειτουργία της πόλης τους ή κλείνουν σκοπίμως τα μάτια λόγω πολιτικού κόστους. Αδιαφορούν για το παράνομο παρκάρισμα, τις πολεοδομικές παραβάσεις, τα τραπεζοκαθίσματα, την καθαριότητα, το πράσινο κλπ. Τι θα βελτιώσουν οι απολύσεις; Ή μήπως με το να μετακινηθούν οι δημοτικοί αστυνομικοί στην ΕΛΑΣ θα λυθεί το πρόβλημα; Από πού θα πληρώνονται, αν όχι από το κρατικό προϋπολογισμό; Προφανώς και δεν μπορούμε να πληρώνουμε αργόμισθους. Αλλά είναι και απαραίτητο να μπει μια τάξη στο δημόσιο χώρο. Και για την τάξη χρειάζονται υπάλληλοι των οποίων το έργο θα είναι ωφέλιμο για τον πολίτη. Ανταποδοτικότητα.
Όταν δεν γίνονται μεταρρυθμίσεις επέρχεται η κατάρρευση. Και ευθύνη έχουν όχι μόνο όσοι διαλύουν τις κρατικές υπηρεσίες. Αλλά και όσοι αρνήθηκαν πεισματικά να προχωρήσουν στα αυτονόητα όταν είχαν δύναμη και όσοι καταγγέλλουν κάθε αλλαγή, αντί να συζητήσουν λύσεις. Για κάτι τέτοια θέλαμε την παρουσία της Αριστεράς στην κυβέρνηση. Αλλά εκείνη πετούσε τη μπάλα στην εξέδρα και τώρα σκούζει για τις αδικίες που έρχονται.
Δυστυχώς η χώρα ταλαιπωρείται ανάμεσα από δυο ανορθολογικές πολιτικές. Από την μια ο πανικός των ανέτοιμων να δώσουν απαντήσεις. Αυτών που τελικά εκβιάζονται από τη δική τους ανευθυνότητα και ασχετοσύνη. Από την άλλη η τυφλή πολιτική όσων ξορκίζουν τα προβλήματα, αρνούνται να δουν το τέλος της κρατικής φαυλότητας και πασχίζουν με κάθε τρόπο να τη διασώσουν, νομίζοντας ότι έτσι προσφέρουν υπηρεσίες στους εργαζόμενους και στη χώρα.
Οι δυο αυτές πολιτικές συνεργάζονται για την καταστροφή μας. Η κρατικιστική Δεξιά και η κρατικιστική Αριστερά, η κάθε μια με τον τρόπο της, μας κρατούν παγωμένους και ανίκανους στον πάτο. Η ανάγκη μιας φιλελεύθερης μεταρρυθμιστικής Αριστεράς θα προβάλει καθημερινά ως η μόνη ελπίδα για την έξοδο από την κρίση. Ευτυχώς, ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι από την κεντροδεξιά μέχρι και την Αριστερά το αντιλαμβάνονται. Δεν θέλουμε να τους βάλουμε όλους στο ίδιο σχήμα. Αλλά στο ίδιο κίνημα του μεταρρυθμιστικού αιτήματος.