1. Αγορά και Δημοκρατία:Η αγορά είναι παγκοσμιοποιημένη, η δημοκρατία ασκείται τοπικά. Συνεπώς είναι αδύνατο να επιβληθούν διαφανείς όροι παιχνιδιού και κυρίως να τηρηθούν. Ο αναδιανεμητικός ρόλος της δημοκρατίας δεν εκτελείται με αποτέλεσμα η ανάπτυξη της αγοράς να γίνεται με όρους πλιάτσικου, παράνομα και συχνά εγκληματικά. Δεν υπάρχει παγκοσμίως, η πολιτική βούληση να μπουν όροι στο οικονομικό παιχνίδι μέσα από μια οικουμενική διακυβέρνηση, ένα ανάλογο ποινικό δικαστήριο, ένα πραγματικά διεθνές νομισματικό ταμείο. Απουσία των λαών; Καθόλου. Θα επιβληθεί από τα πάνω αλλά ένα παγκόσμια εκλεγμένο κοινοβούλιο θα μπορεί να νομοθετεί και να ασκεί globalαδρές αλλά ουσιαστικές πολιτικές. Τα παγκόσμια κέρδη θα πρέπει όχι απλά να επενδύονται ξανά, αλλά και να διανέμονται με όρους στοιχειώδους τουλάχιστον δικαιοσύνης. Η τεχνολογία σήμερα προσφέρει δυνατότητες γρήγορης και ασφαλούς επικοινωνίας σε όλον τον κόσμο. Τίποτα δεν είναι μακριά. Και τίποτα δεν είναι άγνωστο. Υπάρχουν ακόμα στον κόσμο άβατα εγκληματικότητας και καθυστέρησης και πρέπει να εξαλειφθούν. Οι πολιτικές για την ενέργεια, το περιβάλλον, το νερό και τα τρόφιμα πρέπει να είναι παγκόσμιες και να διέπονται από πνεύμα συνεργασίας και δικαιοσύνης. Ένα νέος παγκόσμιος ουμανισμός δεν μπορεί παρά να είναι ο στόχος ενός νέου ανθρώπου.
2.Δημοκρατία και Ευρώπη :Το φάρμακο επιβίωσης της ευρωπαϊκής ιδέας είναι η ολοκλήρωση. Το όπλο απέναντι στο φασισμό, τον εθνικισμό, τον ολοκληρωτισμό είναι μια πολιτική, οικονομική και στρατιωτική ομοσπονδιοποίηση με ταυτόχρονη απώλεια της εθνικής κυριαρχίας. Μεταφορά όλων των χρεών σε ευρωπαϊκό επίπεδο, κοινός υπουργός οικονομικών, διπλό κοινοβούλιο, λαών και κρατών, κεντρική σχεδίαση που θα λαμβάνει υπόψη τις ιδιαιτερότητες των οικονομιών αλλά δεν θα επιτρέπει να κάνει ο καθένας ότι θέλει. Κοινά προγράμματα σπουδών σε όλες τις βαθμίδες, ένα συνεχές Erasmus, με αδιάκοπη κινητικότητα σε πολλές γλώσσες, σε μια κοινή κατεύθυνση. Η επιστημονική μας παρακμή είναι εδώ και τα μόνα που μπορούν να την αναχαιτίσουν είναι οι κοινοί στόχοι και η συνεργασία όλων των ευρωπαϊκών δυνάμεων. Οι ξεπεσμένοι φασίστες και οι ξεπεσμένοι κομμουνιστές ονειρεύονται μια Ευρώπη διχασμένη και συγκρουσιακή γιατί αυτός είναι ο μόνος τόπος για να κυριαρχήσουν. Οξύνοντας τις αντιθέσεις, πραγματικές και εικονικές. Το αντίδοτο δεν είναι ο στείρος ευρωσκεπτικισμός που αναπτύσσεται βλακωδώς ακόμα και σε φιλελεύθερους χώρους, αλλά η γρήγορη και καθολική ενοποίηση που μετατρέπει τις διαφορές και τους ανταγωνισμούς σε παραγωγικές διαδικασίες. Το ευρωπαϊκό κεκτημένο πρέπει να απλωθεί παντού, στις πρώην χώρες του υπαρκτού αλλά και στη Βαλκανική χερσόνησο που ταλανίζεται από τον πολιτικό επαρχιωτισμό, τους εθνικισμούς και τις θρησκευτικές έριδες, γελοίες αντιθέσεις στη σύγχρονη εποχή. Οι Ευρωπαίοι διανοούμενοι πρέπει να βγουν επιτέλους από το καβούκι τους και να αντιπαλέψουν τα ποικιλόχρωμα αυγά του φιδιού που επωάζουν τη διαίρεση, το μίσος και τον πόλεμο. Ειδικά οι έχοντες κομμουνιστικές καταβολές που ακόμα μηρυκάζουν το σοσιαλισμό του παρελθόντος. Η Ενωμένη Ευρώπη είναι ο ουμανισμός του μέλλοντος.
3. Ευρώπη και Ελλάδα:Μένουμε Ελλάδα. Όχι από ανάγκη, συνήθεια, φόβο. Από Επιλογή. Αναλαμβάνοντας την ευθύνη και το κόστος. Τα τελευταία δύο χρόνια, πολλοί φίλοι και γνωστοί ανακάλυψαν ένα νέο χόμπι. Να ζαλίζουν το μυαλό τους με διλήμματα. Να φύγω ή να μείνω από την Ελλάδα; Να πάω στην Ευρώπη; Κάθε επιλογή, άλλος δρόμος, άλλος αγώνας, άλλος καρπός. Πριν από μια εβδομάδα ένας από δαύτους μου είπε, αποφάσισα onceandforallπου λένε και οι Σάξονες. Να μείνω. Εδώ. Tilldeathdouspart. Την παντρεύεσαι τη χώρα που επιλέγεις να ζήσεις. Δεσμεύεσαι. Δε σε φιλοξενεί. Βαρέθηκα να διαπιστώνω τριγύρω μου τόση τσιγκουνιά. Κανείς δε θέλει να δώσει τίποτε πίσω. Η χώρα αυτή είναι ό,τι θέλετε. Σας χαρίζω τον επιθετικό προσδιορισμό και κρατώ την κτητική αντωνυμία. Η χώρα αυτή, με όλα τα καλά και τα άσχημά της, μας έθρεψε, μας μόρφωσε, μας ζει. Και αλήθεια είναι, πως πήραμε πολλά όλα αυτά τα χρόνια. Και ήρθε η ώρα να δώσουμε κάτι πίσω. Γι’ αυτό πιστεύω πως σε αυτές τις εκλογές, σε αυτή τη συγκυρία, πολιτεύονται τόσοι κανονικοί άνθρωποι. Για να δώσουν στην Ελλάδα συστηματικά και σταθερά, αυτό που δεν είχε ποτέ. Ευρωπαϊκή ταυτότητα. Ρομαντικός; Μπορεί. Κι εγώ μαζί τους. Να επιστρέψω ότι μπορώ, στο χρόνο που μου μένει. Γι’ αυτόν που επιλέγει να δώσει, η προσφορά είναι ηδονική. Δεν είναι αλτρουισμός, δεν πίστεψα ποτέ σε αυτή τη λέξη. Γουστάρω τους τίμιους εγωιστές. Δίνεις γιατί κερδίζεις. Ευχαρίστηση, ηδονή, θαυμασμό, υστεροφημία. Τα χρόνια που πέρασαν έσπασα άγρια τα μούτρα μου για να με μάθω. Και τα κατάφερα. Και κατάλαβα ότι η αλλαγή δε συμβαίνει ποτέ πολύ, σε όλους. Αλλά μπορεί να συμβεί λίγο, σε πολλούς. Και φτάνει. Ένα βήμα τη φορά. Μια υπόσχεση έχω δώσει στον εαυτό μου. Δε θα ξαναφήσω κανένα να μου (συ)σκοτίσει τον έρωτα.
4. Αθήνα και Έρωτας:Όμορφη πόλη η Αθήνα; Παράξενη. Αντιφατική. Σαν ερωμένη. Τη θες μα σε πρήζει. Τριγυρνάς στους δρόμους της και εκεί που βρίζεις Θεούς και Δαίμονες για την κίνηση, τις πορείες, τα σπασμένα πεζοδρόμια, τα βρωμισμένα κτίρια (είμαι και liberalαλλά άμα πετύχω κανένα από τα κωλόπαιδα που βρωμίζουν τα διαμάντια της πόλης, θα του βουτήξω τα μούτρα στη λεκάνη της τουαλέτας), στρίβεις, σου παίρνουν τη μύτη οι νεραντζιές, ρουφάς άπληστα και σκας χαμόγελο. Εκείνα τα νεράντζια που, μόνο η γνώση της πίκρας που κουβαλούν με κρατάει από το να τα αρπάξω και να τα δαγκώσω. Έχει η Αθήνα κάτι κρυμμένους πέτρινους κήπους γιομάτους πασχαλιές, σκέτη όαση. Στο Ψυχικό, στο Θησείο… Στην Ευριπίδου με τα μπαχάρια της και τα πολλά της χρώματα. Στο χαμόγελο εκείνης της Ινδής που φώτισε τη μέρα μου, ένα Σάββατο. Μυστικά κρυμμένα σε κάθε σημείο της πόλης. Σε κάθε γειτονιά. Σαν Έρωτας που σε καλεί να τον ζήσεις. Με τα φωτεινά και τα σκοτεινά του. Με τα όμορφα και τα δύσκολά του. Μα η σχέση δεν είναι ποτέ άθροισμα. Το ξέρεις. Οι δύο δεν είναι ποτέ δύο, ούτε και ένα ευτυχώς. Η σχέση, σου ανοίγει τα μάτια στο φως. Ανάλογα με τον άνθρωπο και η Θέα. Είναι έρωτες που ζουν στα δευτερόλεπτα και βλέπουν το άπειρο κι είναι κι άλλοι που ζουν στις δεκαετίες και βλέπουν μια ζωή το απέναντι μπαλκόνι. Μια πόλη απλώνεται κάτω από τα πόδια σου. Η πόλη σου. Κοίτα να τη γευτείς πριν σε δεχτεί στην αγκάλη της οριστικά. Γιατί ένα ηλιοβασίλεμα στην Αγία Μαρίνα, στο Λυκαβηττό, στον Υμηττό, στην Πλάκα, θα στο πει: «Κατά βάθος είμαι ζήτημα φωτός».
5. Έρωτας και Αύριο: Σήκωσε το χέρι της να σταματήσει ένα ταξί που θα την έπαιρνε μακριά. Πίσω της έβλεπες ένα κενό που την ακολουθούσε, ένα αστρόβιλο πεδίο ανεξερεύνητων δυνάμεων της έλεγε να μην τον κάνει, να γυρίσει πίσω, αλλά να μη σταθεί, να τον ακολουθήσει. Στο τίποτα, στο πουθενά αλλά κοντά του. Εκεί που δυο ιδρωμένες παλάμες πασχίζουν να αποδείξουν ότι η δράση και η αντίδραση είναι κατά μέτρο ίσες αλλά έχουν αντίθετες κατευθύνσεις. Να σπάσει συμβάσεις, επιτακτικά μη, συμβόλαια που υπογράφτηκαν στο παρελθόν και ξέπεσαν. Δεν γύρισε να κοιτάξει αλλά ένιωσε πίσω της το πεδίο απειλητικό, σαγηνευτικό, ελκτικό και απωθητικό συνάμα, ένα γαμημένο φρέαρ δυναμικού την εμπόδιζε να ανέβει, δεν έφτανε η ενέργεια που ζύμωνε τα σωθικά της. Ο σπόρος του άλλου είχε χαράξει τη ξέφρενη κούρσα του και αναζητούσε ένα κόκκο να απαγγιάσει. Στη μήτρα της. Μπήκε στο ταξί και κάθισε τρομαγμένη. Έφερε ασυναίσθητα το χέρι της στην κοιλιά, κοίταξε την Αθήνα, την Ελλάδα, την Ευρώπη που άναβαν φώτα. Λες; Αν όλα είναι κατά βάθος ζήτημα φωτός, το φως βρίσκει πάντα τρόπο να περνάει. Θα ζήσει και καλύτερες μέρες. Μακριά ή κοντά του θα ξέρει ότι ήταν Αυτός.
by me and I