1. Η κυβέρνηση συνεργασίας φαίνεται ως μια κάποια λύση.Ειδικά όταν ο πρώτος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό δε σημαίνει ότι είναι και μια καλή, βιώσιμη λύση. Και η παρούσα είναι κυβέρνηση συνεργασίας. Είστε ευχαριστημένοι; Αν η χώρα δεν χρεοκώπησε το οφείλει κυρίως στους εταίρους της και την τρόικα. Οι εγχώριοι μόνο τρικλοποδιές τους έβαζαν. Ως τρικομματική μάλιστα ήταν χειρότερη. Τότε μπήκαν οι βάσεις αποφυγής κάθε διοικητικής μεταρρύθμισης. Ότι δεν θα κλείσει κανένας άχρηστος οργανισμός, γι’ αυτό έκλεισαν παραγωγικοί τομείς της επαγγελματικής εκπαίδευσης. Δεν θα απολυθούν επίορκοι και ανίκανοι, γι αυτό δεν προχωρά η αξιολόγηση. Θα προστατευτούν οι συντεχνίες γι αυτό και διεσώθησαν οι μισθοί δικαστικών και ενστόλων και «αναμορφώθηκε» ο νόμος της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Τότε αποφασίστηκε από κοινού το κλείσιμο της ΕΡΤ ώστε να μετατραπεί σε αποκλειστικά διακομματικό μαγαζί με συμφωνία και συμμετοχή και των τριών. Άσχετα αν μετά η ΔΗΜΑΡ αποχώρησε χρησιμοποιώντας την ως πρόσχημα. Συνεπώς το θέμα δεν είναι αν υπάρχουν πολλοί εταίροι σε μια κυβέρνηση, αλλά τι πραγματικά αυτοί πρεσβεύουν. Κανείς σώφρων άνθρωπος ακόμα και Συριζαίος δεν μπορεί να έχει εμπιστοσύνη στο μόρφωμα και τις συνιστώσες του. Το θέμα είναι αν και κατά πόσο θα μπορέσουν οι συνεργαζόμενοι να εξασφαλίσουν ένα θετικό αποτέλεσμα για τη χώρα. Γι αυτό πρέπει να είναι και πολιτικά ισχυροί αλλά και έμπειροι και άριστοι γνώστες των αντικειμένων. Πραγματική Εθνική Ελλάδος.
2. Από τον φίλο Πλάμεν Τόντσεφ: Σε πρόσφατη ομιλία του στο πλαίσου των συζητήσεων TEDx Academy-2014 (http://www.tedxacademy.com/talks/stelios-ramfos-2014), ο κ. Στ. Ράμφος κάνει σαφή τη διάκριση ανάμεσα στην "παθητική αναμονή"όσων θα θέλαμε να συμβούν και την προσπάθεια που πρέπει να κάνουμε, ώστε να διαμορφώσουμε το μέλλον μας. Και, αφού εξηγεί πώς στην Ελλάδα οι επιθυμίες έχουν υποκαταστήσει την πραγματικότητα, τονίζει σε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά σημεία της ομιλίας του:
"Ζητούμε από τους πολιτικούς να μάς κοιμίζουν με παραμύθια. Στην πραγματικότητα, δεν λένε οι πολιτικοί ψέματα, εμείς θέλουμε να μάς λένε ψέματα κι εκείνοι προσαρμόζονται. Και το πιο ενδιαφέρον είναι το εξής: ότι αν η πραγματικότητα η σκληρή ζητάει ρεαλισμό που δεν μάς πηγαίνει καθόλου, τότε ζητάμε πάση θυσία νέους ψεύτες. Νέους και άφθαρτους."
Δεν μπορώ να απενοχοποιήσω κανέναν λαϊκιστή πολιτικό, αλλά ούτε και μπορώ να παραβλέψω το γεγονός ότι οι πολιτικοί εκλέγονται, δεν αυτοανακηρύσσονται. Το τί θα επιλέξει ο κυρίαρχος λαός στις επόμενες εκλογές, θα το μάθουμε αργά ή γρήγορα, όποτε γίνουν εκλόγες. Αλλά υποψιάζομαι ότι τα λόγια του κ. Ράμφου θα ηχούν στ'αυτιά μου την ώρα που θα μπαίνω πίσω από το παραβάν. Θα ευχόμουν αυτά τα λόγια να τα θυμηθούν κι άλλοι εκείνη την ώρα, αλλά μάλλον πρόκειται για επιθυμία μου που δεν μπορεί να υποκαταστήσει την πραγματικότητα.
3. Αλίευσα από το fbένα κειμενάκι του φίλου Γρηγόρη Φαρμάκη και το φέρνω εδώ: «Προκηρύχθηκε ξανά πρόγραμμα επιδοτούμενης μαθητείας ανέργων («επιταγή κατάρτισης»), όπου ουσιαστικά θα επιδοτηθούν 16.620 πολύ προσωρινές θέσεις εργασίας 300 ωρών (2,5 μήνες εξάωρης απασχόλησης) με ένα χαρτζηλίκι, την κοροϊδία μιας δήθεν μαθητείας και την μάταιη ελπίδα μιας μόνιμης πρόσληψης. Αυτό που δεν λέει όμως το πρόγραμμα είναι ο πραγματικός σκοπός του, για τον οποίο η επιτυχία είναι εξασφαλισμένη: κάθε άνεργος θα επιδοτήσει υποχρεωτικά (αφού με χρήματα που προορίζονται για αυτόν θα πληρωθούν) 100 ώρες κατάρτισης σε πιστοποιημένα ΚΕΚ για να διδαχθεί «αρχές υγιεινής και ασφάλειας στην εργασία», «αρχές διοίκησης επιχειρήσεων» και άλλη τεχνογνωσία αιχμής. Έτσι θα πληρωθούν 1.662.000 ώρες άχρηστης κατάρτισης σε μερικές δεκάδες ΚΕΚ και θα πάρουν και ένα πρόσθετο χαρτζηλίκι μερικές εκατοντάδες εκπαιδευτές. Δεν είναι μόνο η ανοησία του κρατισμού που νομίζει ότι οι γραφειοκράτες και οι σύμβουλοι μπορούν να ξέρουν καλύτερα από τον κάθε άνεργο και τον κάθε επιχειρηματία τι πραγματικά έχει ανάγκη η αγορά. Ούτε μόνο η υποκρισία που κρύβει ότι από αυτά τα προγράμματα τελικά επωφελούνται άλλοι από αυτούς που πραγματικά τα δικαιούνται. Είναι και που όλες αυτές οι ανοησίες φαίνονται ωραίες και τεχνοκρατικές στα slides των παρουσιάσεων των συμβούλων. Η κρυφή γοητεία του κρατισμού δηλαδή.»
4.Ποιος θέλει και ποιος δεν θέλει εκλογές;Η ερώτηση δεν απευθύνεται προφανώς στην κυβέρνηση ούτε στο ΣΥΡΙΖΑ. Γνωστές οι απόψεις τους. Απευθύνεται σε όλους εμάς που έχουμε την υποχρέωση να αναζητούμε λύσεις ωφέλιμες για το σύνολο και όχι για το κομματικό μας μαγαζί. Είναι σαφές ότι στην εκλογή του ΠτΔ επιζητούμε ένα άξιο πρόσωπο που θα εκλεγεί από μια όσο το δυνατόν ισχυρότερη πλειοψηφία ανεξάρτητα από το πότε θα γίνουν εκλογές. Οι εκπρόσωποι των παραγωγικών φορέων δεν θέλουν εκλογές στο μέτρο που αυτές θα διαλύσουν τη χώρα και θα ανακόψουν την όποια πορεία ανάκαμψης της οικονομίας. Όμως για να είναι η ανάκαμψη βιώσιμη χρειάζονται μεταρρυθμίσεις τις οποίες η παρούσα συγκυβέρνηση αποφεύγει. Θα τις κάνει η επόμενη; Δεν έχουμε καμιά δέσμευση περί αυτού, αντιθέτως έχουμε δείγματα επιστροφής στο παρελθόν και καταιγισμό λαϊκίστικης ρητορικής. Γιατί δεν δεσμεύεται κανείς από τους δύο μεγάλους για την αλλαγή του εκλογικού συστήματος ή του νόμου περί ευθύνης υπουργών; Γιατί δεν υπάρχει μια σαφής πολιτική διαπραγμάτευσης του χρέους; Γιατί αμφότεροι βολεύονται με τη διατήρηση του παρόντος. Η αρχική ερώτηση δεν έχει μια χρήσιμη απάντηση. Οι εκλογές φαίνεται να είναι αναπόφευκτες με ευθύνη του πολιτικού συστήματος. Στο μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι ότι οι δυνάμεις του ορθολογισμού, λέγε με ΠΟΤΑΜΙ, θα δώσουν νικηφόρα τη μάχη και θα ελέγξουν τις εξελίξεις προς όφελος των ανθρώπων της εργασίας. Ας εργαστούμε λοιπόν προς αυτήν την κατεύθυνση. Ας στηρίξουμε το ΠΟΤΑΜΙ και τους φίλους του.